ΑΝ... ΉΣΟΥΝ

Αν ήσουν στο μέλλον μου μπροστά,

παχύ το στρώμα της ομίχλης, θα σε κάλυπτε.
Δεν θα ‘ξερα πως είσαι εκεί, και πως με περιμένεις.
Δεν θα ‘σουν λόγχη καρφωμένη στο στήθος μου βαθειά.
Μα είσαι στο παρελθόν μου, πίσω.
Πίσω από παχύ, διάφανο κρύσταλλο γυαλί,
που δεν μπορώ να διαπεράσω,
παρά μόνο, με της μνήμης μου τα μάτια.
Ας ήταν ψυχές μου, να μην είχα μνήμη, θύμηση·
τις θύμισές μου, ας τις έπαιρνε σκοτάδι.
Ή… ας ήταν ν’ άπλωνες το χέρι,
μέσα στο διάφανο γυαλί, να ιάσεις την πληγή μου.