ΑΠΟΥΣΙΑ

Ντάλα μεσημέρι.
Το φρεσκοβαμμένο λευκό σκαρί.
Το μαυρισμένο κορμί σου στον Ήλιο.
Η μαύρες πέτρες, σε παρατηρούσαν.
Το μονοπάτι της Νέας Καμένης.
Το ανηφορίζω.
Στέκομαι στην κοιλιά της.
Σκύβω, την αγγίζω· - καίει.
Στη μήτρα της, εγκυμονεί καυτή λάβα.
Με τα δάχτυλά μου, χαϊδεύω τον αφαλό της,
λες να την καλοπιάσω, μη και γεννήσει τώρα।
Τα καλοπιάσματά μου, πέτυχαν.
Γυρίζω στο φρεσκοβαμμένο λευκό σκαρί.

Εσύ… είχες φύγει με τη σωσίβια λέμβο.