Τελειώνοντας τη συμφωνία τους του φευγιού του, εκείνη, είπε·
σήμερα, δε θα κλάψω· την ώρα που στάλες βροχής,
τάραζαν το μαύρο της νύχτας,
που λες κι ήταν ένα με το μαύρο των μαλλιών της.
Εκείνος, την ίδια ώρα, είδε πως το μαύρο, δεν ήταν της νύχτας.
Ήταν το ταραγμένο μαύρο της ψυχής της, μέσα στην καταιγίδα.
Του το επιβεβαίωσαν τα δυό ρυάκια δάκρυα που κύλησαν
στις μέσα άκριες των ματιών της.
Τελειώνοντας τη συμφωνία τους του φευγιού του, εκείνος, είπε·
θα φύγω ψύχραιμος· την ώρα που ένας κόμπος τον έπνιγε στο λαιμό
σαν κόμπος σχοινιού αγχόνης πάνω στην καρωτίδα·
ενώ την ίδια ώρα, με μιά κλωτσιά, πέταξε μακριά το σκαμνί
που χώριζε τα πόδια του απ’ το κενό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου