ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Η νύχτα, ο φιδίσιος δρόμος κ’ η κορφή.
Πεζός ανέβηκα χτες βράδυ, να δω κοντά
μάγισσα βασίλισσα μου, το φωτισμένο κάστρο
χρυσό στέμμα στα μαλλιά σου· με μωβ πετράδια,
κατάλευκα κοχύλια και δυό στικτά περιστέρια,
λερά απ’ το τίναγμα της πένας του ποιητή
που ενώ σου ‘γραφε εκείνο το ποίημα, τη νύχτα
που το φεγγάρι παραπλανημένο βγήκε το πρωί
πάνω στην κόκκινη μπουκεμβίλια και σάστισε όταν
ένα ζευγάρι οικόσιτα σπουργίτια του είπαν καλημέρα.
Έκανες λαγό τον ποιητή, μ’ ένα τίναγμα του μαγικού
σου ραβδιού - και τρόμαξε τόσο, όταν είδε το κρυμμένο
τριαντάφυλλο στη στροφή του φιδίσιου δρόμου,
που τρύπωσε για πάντα στο λαγούμι του.

Πεζός κατέβηκα, χωρίς να δω τον ποιητή λαγό
και το λαγούμι του.