και της ζητούσε μιά ζεστή αγκαλιά.
Άκουσα το βήχα και την ασθματική του ανάσα.
Άκουσα το βήμα της Μάνας πηγαίνοντας στην κουζίνα
ως το γκαζάκι να του βράσει λίγο τσάι βουνού ζεστό,
να μαλακώσει λίγο το στηθάκι του.
Άκουσα τη φωνή ενός πουλιού που πετούσε
στον μολυσμένο αγέρα κι έψαχνε έναν σπόρο.
( τροφής; Αγάπης; )
Άκουσα τη σκιά μιάς γυναίκας, να περνά πλάι μου
και μ’ απλωμένο χέρι, να κοιτά ψηλά τον ουρανό
ζητιανεύοντας μιά φέτα φεγγάρι.
Άκουσα τον Τράγκα στην TV να λέει: κηρύχθηκε
τρίτος παγκόσμιος πόλεμος κι ακόμη δεν έχουμε καταλάβει;
Άκουσα τη φωνή ενός ζητιάνου που έλεγε: δώστε…
(έχοντες και μη έχοντες)
Άκουσα τη φωνή απ’ τους έχοντες, βροντερή θυμωμένη
να λέει: δώσαμε δώσαμε!
Άκουσα και τη στριγκιά φωνή ενός μοναχικού κίτρινου
φύλλου, πάνω στο κατάξερο δένδρο κι ένιωσα έντονα
τις ταλαντεύσεις των φωνητικών μου χορδών,
να σπουδάζουν δραματική φωνητική.
Μιά μόνη αισιόδοξη νότα, το γαλάζιο τα’ ουρανού
με τα λευκά σύγνεφα, όμοια με κομμάτια ναφθαλίνης
πάνω απ’ το κεφάλι μου κι απ’ τα ξερόκλαδα
του κατάξερου δένδρου.
Ή μήπως κι αυτός ο ουρανός έχει μπει στη ναφθαλίνη;
ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ…
Κάποιες φορές, εύχομαι να ‘μουν κουφός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου