του φεγγαριού, που μας χωρίζουν.
Θα σπάσω το φράγμα της σιωπής ανάμεσά μας,
και θα σου πω - κοίτα αυτό το τριαντάφυλλο,
που αφήνω στα κλειστά παραθυρόφυλλά σου.
Στα κόκκινα πέταλά του, χαμόγελο αθώου βρέφους.
Στο μίσχο του, ήβη εφήβου και στ’ άρωμα του,
η μυρουδιά του άντρα που σε πόθησε και σ’ έκανε δική του,
κάτω απ΄ το φως των άστρων και του φεγγαριού.
Κάτω απ’ το σύγνεφο που δάκρυζε, για να δροσίσει,
όταν ο ζηλιάρης Ήλιος έκαιε επίμονα τα σώματα
στ’ αυγουστιάτικα μεσημέρια.
Ως κι ο Θεός είχε σταθεί καταμεσήμερο,
να θαυμάσει το έργο του. ( Θυμάσαι );
Όμως, εσύ, θα προσπεράσεις - το ξέρω.
Εγώ απόψε αγαπημένη, να ξέρεις, θα’ ρθώ.
Μόνο… δε ξέρω, σε ποιο απόψε.
Σε ποιον κύκλο φεγγαριού.
Μάλλον, απ' τη θάλασσα θα ΄ρθει... η ευτυχία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου