ΘΥΜΑΜΑΙ - ΦΟΒΑΜΑΙ

ΘΥΜΑΜΑΙ - ΦΟΒΑΜΑΙ

Θυμάμαι,
πώς τρυγούσες χρώμα απ’ το λιόγερμα
κι έδινες στα τριαντάφυλλα, να ροδίσουν.
Θυμάμαι,
πως έκρυβες στάλες βροχής στον κόρφο σου
κι έδινες στα πουλιά, να ξεδιψάσουν.
Θυμάμαι,
πως έτρωγες ένα μήλο κι έσπερνες
τα κουκούτσια στο χώμα, να βλαστήσουν.
Θυμάμαι,
πως έριχνες τ’ αλάτι πάλι στη θάλασσα,
μην τύχη και της λείψει.
Θυμάμαι,
πως ένα βράδυ του Νοέμβρη, χωρίς να λογαριάσεις
τη μοναξιά μου, πήρες την καρδιά μου κι έφυγες.
Φοβάμαι,
πως ίσως δε με θυμάσαι.