ΑΧ… ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΜΟΥ

Αυτό το καλοκαιρινό μελαγχολικό απομεσήμερο
οι στάλες τις όψιμης βροχής
μου έφεραν ένα μικρό αγίνωτο φραγκόσυκο.
Ένιωσα τη στυφάδα του στον ουρανίσκο μου
κι έγινα αμέσως, μικρότερος·- πολύ μικρότερος
ίσα μ’ ένα τζιτζίκι χωρίς διάφανα φτερά.
Ανέβηκα στην πλάτη του χελιδονιού
να ταξιδέψω τις θάλασσες και τα χωριά
της έξω Μάνης, να πάω στα ψηλά πυργόσπιτα
που φτάνουνε τον ουρανό, χαϊδεύοντας τα σύννεφα.
Ν’ αφήσω εκεί τις προσευχές και τις ελπίδες μου
να ‘ναι κοντύτερα στο μεγάλο μου Θεό και τους Αγίους·
τους αγγέλου και τις ψυχές.
Αχ… χελιδόνι μου
τα σκόρπια ερείπια κι ο πέτρινος τοίχος
μου μαρτύρησαν πως κάποτε εκεί υπήρχε
αυτό που ζητούσα.
Τώρα…
ο μόνος οικοδεσπότης που μ’ υποδέχθηκε
ήταν μια επιθετική φραγκοσυκιά
μη μ’ αφήνοντας με τ’ αγκάθια της, να προσεγγίσω
τις φυλακισμένες ψυχές του πυργόσπιτου
που κρατούσε βαθιά στους καρπούς της.

.